Γράφει ο Χρήστος Ζαμπούνης
Υπήρχε μια εποχή, όχι πολύ μακρινή, όπου στα εστιατόρια και τις ταβέρνες ανά την χώρα στήνονταν τρικούβερτοι καβγάδες για το ποιος θα πρωτοπληρώσει τον λογαριασμό. Η εικόνα δύο ευτραφών κατά τεκμήριον κυρίων να ερίζουν όρθιοι κρατώντας στο χέρι ένα μάτσο χαρτονομίσματα είναι οικεία τοις πάσι. Υπήρχε μια εποχή όπου το «φέρε ό,τι έχεις» είχε αντικαταστήσει την λελογισμένη επιλογή πιάτων από τον κατάλογο. Τα αναρίθμητα εδέσματα που έμεναν ανέγγιχτα και έπαιρναν τον δρόμο της χωματερής έχουν εγγραφεί ανεξίτηλα στην συλλογική μνήμη. Υπήρχε μια εποχή που ο νεοπλουτισμός και το επιφαινόμενό του, ο «γουαναμπιδισμός», αποτελούσαν τον κανόνα της κοινωνικής δραστηριότητος. Ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες για τον νεολογισμό, δάνειο από την αγγλική, όμως δεν βρίσκω καταλληλότερο χαρακτηρισμό για τους διψασμένους για κοινωνική άνοδο. Υπήρχε, τέλος, μια εποχή, για να μην πλατειάζουμε, που η Moët&Chandon και τα RomeoyJulieta, για να αναφέρω δύο εμβληματικές μάρκες σαμπάνιας και πούρων αντίστοιχα, είχαν μεγαλύτερη κατανάλωση από το ρύζι Agrino και τα μακαρόνια Melissa, για να αναφέρω μόνον δύο εμβληματικές μάρκες ελληνικών προϊόντων. Υπερβολή; Ασφαλώς, αλλά τι δεν ήταν υπερβολικό εκείνους τους καιρούς;
Φευ, έπειτα από 6-7 χρόνια κρίσεως, οι καιροί εκείνοι έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Η φτωχοποίησιςικανής μερίδος του πληθυσμού έχει αλλάξει άρδην τα ήθη και τους κανόνες καλής συμπεριφοράς. Οι nouveauxpauvres έχουν πάρει την σκυτάλη από τους nouveauxriches, ενώ ο χαρακτηρισμός «wannabe» έχει αντικατασταθεί από τον «hasbeen». Μεγάλες ανατροπές έχουν συντελεσθεί και στα αγαπημένα φαγητά των Ελλήνων. Την θέση της überalles αστακομακαρονάδας πήρε η μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα Pummarò, ενώ τα σούσι, νιγκίρι και άλλα μάκι παρεδόθησαν αμαχητί στα λαδερά.
Το SavoirVivre, ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται και προσαρμόζεται αναλόγως των συνθηκών, δεν θα εδύνατο να μείνει αδιάφορο εμπρός στις κατακλυσμιαίες αλλαγές. Προς τούτο, ας μου επιτραπεί να προσθέσω ορισμένους κανόνες, με την επιφύλαξη να επανέλθω εάν οι περιστάσεις το επιβάλουν.
- Όταν έρχεται ο λογαριασμός, δεν χρειάζεται πλέον να επιδεικνύει κανείς υπερβάλλοντα ζήλο για την τακτοποίησή του.
- Παρότι επί μακρόν το άκρον άωτον του chicήταν να αφήνουμε κάτι στο πιάτο, σήμερα δεν αφήνουμε τίποτε στο πιάτο, διότι αύριο μπορεί να μην υπάρχει τίποτε στο πιάτο.
- Η παλαιά, επίσης chicσυνήθεια να πηγαίνουμε φαγωμένοι όταν μας καλούσαν για φαγητό σε φιλικό σπίτι, δέον να αντικατασταθεί από μία νέα, η οποία επιτάσσει να μην τρώμε τίποτε όλη την ημέρα για να τιμήσουμε ορεξάτοι τους οικοδεσπότες μας.
- Στο εστιατόριο δεν κακομεταχειριζόμεθα τους σερβιτόρους, για τον απλούστατο λόγο ότι αύριο ενδέχεται να βρεθούμε στην θέση τους.
- Τέλος, το παράδειγμα των τουριστών, οι οποίοι παραγγέλνουν μία χωριάτικη σαλάτα και την μοιράζονται, φρόνιμο είναι να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση παρά έναυσμα για ειρωνεία, όπως συνέβαινε τόσα χρόνια.
