Γράφει ο Χρήστος Ζαμπούνης
– Πρίγκηπος Νικολάου και πλατεία Αγίας Σοφίας, παρακαλώ.Ο ταξιτζής με κοίταξε διερευνητικά μέσα από τον καθρέφτη και σχολίασε:
– Αλεξάνδρου Σβώλου λέγεται σήμερα.
– Το ξέρω, του απήντησα, αλλά μ’ αρέσει να χρησιμοποιώ το παλιό όνομα.
– Έχουν αλλάξει αρκετά ονόματα δρόμων. Πολλοί λένε ακόμα Ανθέων ενώ το νέο όνομα είναι Γεωργίου Παπανδρέου. Η νέα Εγνατία λέγεται τώρα λεωφόρος Κωνσταντίνου Καραμανλή. Σε λίγα χρόνια θα έχουμε λεωφόρους Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Αντώνη Σαμαρά, Αλέξη Τσίπρα και γιατί όχι, Κυριάκου Μητσοτάκη, διεύρυνε τη συζήτηση, με σαφή διάθεση ειρωνείας.
– Στη Θεσσαλονίκη, το τσουνάμι μετονομασιών τα παρέσυρε σχεδόν όλα, διαγράφοντας για παράδειγμα μονοκονδυλιά ιστορικά γεγονότα όπως η απελευθέρωσή της το 1912, από τον στρατηλάτη διάδοχο Κωνσταντίνο. Ο αδελφός του, ο πρίγκηψ Νικόλαος, υπήρξε ο πρώτος στρατιωτικός της διοικητής, και νονός του Κώστα Σημίτη.
– Στην Αθήνα, δεν έγινε το ίδιο;
– Όχι σε αυτόν τον βαθμό. Οι κεντρικοί δρόμοι π.χ., Βασιλίσσης Σοφίας, Βασιλέως Κωνσταντίνου, Γεωργίου, Αμαλίας, Όλγας, άντεξαν. Στους τρεις τελευταίους αφαίρεσαν μόνο τους τίτλους. Επίσης, απέτυχε η επιχείρησις μετονομασίας της Πανεπιστημίου σε Ελευθερίου Βενιζέλου. Όλοι τη λένε Πανεπιστημίου.
Είχαμε φθάσει πλέον στον προορισμό μας, όταν τον ρώτησα τη γνώμη του επί του θέματος.
– Γενικά έχουμε ένα πρόβλημα με την Iστορία, μία σύγχυση θα έλεγα, για να μην πω πολιτική εκμετάλλευση. Δουλεύω το ταξί τριάντα χρόνια και λόγω της δουλειάς πηγαίνω σε κάθε γωνία της πόλης. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος νομίζω ότι κατέχει το ρεκόρ στις ονοματοδοσίες οδών. Ακολουθεί ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ο Αλέκος Παναγούλης, από πρόσωπα, και η Εθνική Αντίσταση και οι Ήρωες του Πολυτεχνείου από μη πρόσωπα.
Αφού τον ευχαρίστησα για την ενδιαφέρουσα συζήτηση, τηλεφώνησα σε φίλο δήμαρχο μεγάλης πόλεως και τον ρώτησα για τη διαδικασία που ισχύει. Με ενημέρωσε ότι υπάρχει σε κάθε Δήμο μία υπηρεσία, η οποία εισηγείται στο δημοτικό συμβούλιο και εκείνο αποφασίζει εάν και πότε ένα όνομα θα δοθεί σε μία οδό. Τον τελικό λόγο για την έγκριση της ονοματοδοσίας έχει το συμβούλιο τοπωνυμιών του Υπουργείου Εσωτερικών, το οποίο σπανίως φέρει αντιρρήσεις.
Έτσι εξηγείται γιατί με κάθε αλλαγή πολιτεύματος ή καθεστώτος, θερμοκέφαλοι ινστρούχτορες παίρνουν τη σβήστρα και σβήνουν κεφάλαια της Ιστορίας, αντικαθιστώντας τα με όσα κατά τη γνώμη τους έχουν ισχυρότερο ιδεολογικό βάρος.
Η μόνη λύσις φρονώ θα ήταν να δημιουργηθεί μία ανεξάρτητη διαρκής επιτροπή, απαρτιζόμενη κυρίως από ιστορικούς, η οποία θα γνωμοδοτεί κατά το δοκούν.
