Γράφει η Λέγκω Μιχαλοπούλου
Αυτή η φράση από το ομώνυμο θεατρικό έργο του κορυφαίου δραματουργού Λουίτζι Πιραντέλο έρχεται όλο και πιο συχνά τελευταία στο μυαλό μου. Ο λόγος; Η κατά την γνώμη μου όλο και πιο ανενδοίαστη έκθεση γυμνού ή ημίγυμνου σώματος μέσα από τα media και τις πλατφόρμες επικοινωνίας εν γένει. Πρόσωπα που απασχολούν την επικαιρότητα, καλλιτέχνες, ηθοποιοί, τραγουδιστές, παίκτες σε reality μαζί με “φάτσες” του εγχώριου star system, αλλά και απλοί καθημερινοί άνθρωποι, άντρες και κυρίως γυναίκες μέσα από το instagram και το facebook, όλοι σηκώνουν ή πετάνε τα ρούχα τους με τρομερή ευκολία αποκαλύπτοντάς μας τα γυμνά τους κορμιά.
Και αν στο έργο του Πιραντέλλο ο συμβολισμός ου τίτλου είχε να κάνει με την προσπάθεια του ανθρώπου να κρύψει κάτω από τα ρούχα τις ψευδαισθήσεις και τις τρομακτικές αλήθειες του εαυτού του με τις οποίες δεν μπορεί εύκολα να αναμετρηθεί, τότε εκείνος που ποζάρει με την πρώτη ευκαιρία γυμνός μπροστά σε μια κάμερα, τι να θέλει άραγε να πετύχει; Να φανερώσει τι; Να αποκαλύψει τι; Να δηλώσει τι; Ή μήπως τελικά κάποιοι καλύπτουν την «εσωτερική τους γύμνια» προβάλλοντας απροκάλυπτα την εξωτερική;
Η γυμνή σάρκα πάντα ήταν δέλεαρ. Ειδικά η όμορφη γυμνή σάρκα. Και πάντα, όσο η γη θα γυρίζει, ένα προκλητικό, ερωτικό σώμα θα αποτελεί αντικείμενο συζήτησης, θαυμασμού και πόθου. Η σεξουαλική απελευθέρωση έφερε μαζί της και ένα επιβεβλημένο δικαίωμα. Το να μην ντρέπεσαι για το σώμα σου και να μπορείς να το διαθέτεις (άρα και να το εκθέτεις ) όποτε και με όποιον τρόπο θέλεις εσύ. Και ευτυχώς που αυτό το δικαίωμα κατακτήθηκε και υφίσταται, και ευτυχώς που ζούμε στην Δύση όπου η μπούργκα και το σφιχτομαντηλοδεμένο κεφάλι της κας. Ερντογάν, μας φαίνεται τουλάχιστον αναχρονιστικό για να μην πω γελοίο.
Από κει και πέρα υπάρχει όμως και μια άλλη πραγματικότητα. Αυτή που συστηματικά εμφανίζεται στα εξώφυλλα και στα προφίλ των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Είναι εκείνη η πραγματικότητα που θέλει κορμιά να αποκαλύπτουν αυτάρεσκα τα δικά τους απόκρυφα μέσα από πόζες «προκλητικά σέξι», αναπαράγοντας τα «εύσημα» της εποχής μας δηλ. κοιλιακούς φέτες, στήθος πλουσιότατο και οπίσθια καμαρωτά. Τα περισσότερα από αυτά δε, πολλές φορές αγγίζουν τα όρια μιας στερεοτυπικής πορνογραφικής κουλτούρας.
Το γυμνό και η έκθεσή του δεν είναι κάτι που με εκπλήσσει ή που δεν έχω μάθει από χρόνια να συνδιαλέγομαι μαζί του στα πλαίσια πάντα της αισθητικής μου παιδείας. Επίσης δεν είμαι διόλου πουριτανή και ομολογώ ότι αποθεώνω το γυμνό σώμα σε όλες του τις εκδοχές, όμορφο, άσχημο, λεπτό, χοντρό κ.λ.π. Άρα λοιπόν τι μου συμβαίνει και τελευταία έχω αρχίσει να αντιδρώ και να θέλω να φωνάξω σε original χωριάτικη διάλεκτο: «Έγκωσα πια!!!». Ίσως είναι που με την έκρηξη των media το συναντώ σε αλλεπάλληλες δόσεις. Ίσως είναι που βλέπω μέσα από αυτό μια φρικτή κακογουστιά. Ίσως είναι που κατά κανόνα ξεγυμνώνονται εκείνοι οι άνθρωποι που πάντα ξέρουν να επιπλέουν ( οι λεγόμενοι και «φελοί»… ). Ή ίσως να είναι και που μεγαλώνω, ποιος ξέρει!
Τις προάλλες διάβαζα ότι αναπτύσσεται μια τάση στην μόδα που ονομάζεται modest dressing. Σε γενικές γραμμές αυτή η τάση υποστηρίζει έναν τρόπο ντυσίματος όπου τα ρούχα πρωτίστως σε ντύνουν, δεν σε…γδύνουν. Είναι δηλαδή φτιαγμένα με την λογική να υπονοούν παρά να αποκαλύπτουν. Και αυτομάτως σκέφτηκα πόσο αφόρητα σέξι μπορεί να είναι ένα πουκάμισο με λίγα παραπάνω κουμπιά κουμπωμένα… Αυτό προς Θεού δεν αναιρεί την ομορφιά, το δέος και την σαγήνη που μπορεί να σου προκαλέσει ένα προκλητικό ντύσιμο. Απλά κάποιοι δημιουργοί κατάλαβαν ότι έχει αρχίσει να αναπτύσσεται ένα μερίδιο αγοράς που απευθύνεται σε ανθρώπους που δεν αντιλαμβάνονται ένα βαθύ ντεκολτέ ως υποχρεωτικά “σέξι”.
Περπατώντας προχθές στην Αθήνα, σταμάτησα να αγοράσω καραμέλες. Όσο περίμενα τα ρέστα, το μάτι μου έπεσε πάνω στο εξώφυλλο ενός περιοδικού. Μια ξανθιά ηθοποιός που πρόσφατα συμμετείχε σε ένα reality, πόζαρε γυμνή με μια σκηνοθετημένη προκλητικότητα που ειλικρινά μου φάνηκε σχεδόν καταπιεστική… Εκείνη την ώρα χτύπησε το κινητό μου. Ήταν η μητέρα μου που ως συνήθως ήθελε να μου μου δώσει άλλη μία από τις τρυφερές νουθεσίες της: ” Να ντύνεσαι αγάπη μου γιατί ο καιρός άλλαξε…”. Ξανακοίταξα τo εξώφυλλο και χαμόγελασα.
Συγγραφέας του βιβλίου :”Κατ΄οίκον”
