Η αδρεναλίνη ανεβαίνει πριν αρχίσει η περιπέτεια. Πότε θα φύγουμε και πότε θα γυρίσουμε. Το ιδανικό θα ήταν αναχώρηση των Βαΐων και επιστροφή Τετάρτη του Πάσχα. Κάθε χρόνο τα ίδια. Το σχεδιάζεις αλλά δεν σου βγαίνει. Καταλήγεις να ξεκινήσεις Μεγάλη Πέμπτη ή Παρασκευή. Δεύτερο κύμα αδρεναλίνης. Τι ώρα θα φύγουμε για να μην πέσουμε σε κίνηση. Πολύ νωρίς ή πολύ αργά; Αν είναι Παρασκευή όμως πρέπει να προλάβεις και τον Επιτάφιο. Τελικά καταλήγεις σε ουρά κάτι χιλιομέτρων μπροστά στα διόδια. Τρίτο κύμα αδρεναλίνης. «Ω γλυκύ μου έαρ» που θέλεις να το ψάλλεις στην περιφορά αλλά δεν μπορείς διότι γύρω σου όλοι κάτι έχουν να πουν. Πότε ήρθατε; Πότε θα φύγετε; Ευτυχώς μας κάνει καλό καιρό. Καταθέτεις τα όπλα της κατάνυξης και περιμένεις τη λύτρωση στην ταβέρνα με τα νηστίσιμα. Ομως εκεί γίνεται χαμός. Δεν πρόλαβες να κλείσεις τραπέζι ούτε να μαγειρέψεις. Κάπου θα σε βολέψει όμως ο ταβερνιάρης, σαν τον Πίτερ Σέλερς στο «Πάρτι». Τέταρτο κύμα αδρεναλίνης Σάββατο βράδυ. Τρέχεις στην εκκλησία για να προλάβεις τα μεσάνυχτα. Και μετά τρέχεις σπίτι για να γλιτώσεις από τα βαρελότα. Δεν είναι Ανάσταση. Είναι επανάσταση. Πέμπτο κύμα αδρεναλίνης. Κυριακή πρωί. Εγερση αξημέρωτα για να προλάβει το αρνί να γίνει όπως το θες. Ως το μεσημέρι που είναι έτοιμο εσύ έχεις φάει τόσο που δεν αντέχεις άλλο. Παρ’ όλ’ αυτά η ξεροψημένη πέτσα είναι πειρασμός. Πώς να αντισταθείς; Η αδρεναλίνη πέφτει, όμως ανεβαίνει η χοληστερίνη. Το απόγευμα, μετά τα κλαρίνα της παλιγγενεσίας, βάζεις ειδήσεις. Ο πρώτος απολογισμός του αγώνα. Μέχρι στιγμής τόσα τροχαία με τόσους νεκρούς και τόσους τραυματίες. Τα μάτια σου κλείνουν ενώ βλέπεις στην τηλεόραση τον «Ιησού από την Ναζαρέτ» του Τζεφιρέλι. Δεν καταλαβαίνεις Πάσχα στο χωριό χωρίς τον Τζεφιρέλι. Ηταν όντως ο Ιησούς γαλανομάτης;
Κι έρχεται τώρα η χούντα του Μητσοτάκη και οι ντόπιοι λακέδες της, οι λοιμωξιολόγοι να σ’ τα στερήσουν όλ’ αυτά. Αλλο κύμα αδρεναλίνης κι αυτό. Τουλάχιστον με την άλλη, την πραγματική, και Πάσχα στο χωριό κάναμε, και συνεννοήσεις για το πανωσήκωμα κάναμε. Αυτοί ούτε να διασκεδάσεις δεν σ’ αφήνουν. Γιατί είσαι άνθρωπος και θέλεις να διασκεδάσεις. Κι ας μοιάζει η διασκέδασή σου με αγώνα για την επιβίωση. Διότι όταν με το καλό επιστρέψεις στο διαμέρισμα και μάθεις πόσοι δεν τα κατάφεραν να επιστρέψουν αισθάνεσαι, πώς να το κάνουμε, μια ανακούφιση. Εδωσες τον αγώνα για το Πάσχα στο χωριό και τον κέρδισες. Την ομορφιά του τόπου πρέπει να αγωνιστείς για να την κατακτήσεις. Ετσι είναι η ζωή. Ενας συνεχής αγώνας. Πότε για το ρεβεγιόν των Χριστουγέννων. Πότε για το Πάσχα στο χωριό.
Α ρε Παπαδιαμάντη, τι μας έκανες.
Πηγή: Η Καθημερινή
